Lento Doloroso

saat üç buçuk, bütün gün psikoloji çalıştım ve ciddi manada uykum var.
derdim de var.
anlaşılmıyorum, anlaşılamıyorum.
ergen tribi yapar gibi girdim ama yok vallahi öyle değil.
daha önce de bunu bi kaç kere ifade etmeye çalıştım ama sanırım daha açık olmam gerekiyo, madde madde gidelim kafalar karışmasın:

• ben çok aşığım-aşıktım-aşığım, şu an nolduğunu bilmiyorum, bi nevi "tanrıya inanmıyorum ama bi güç var".
• bu durum bi süredir -uzun bi süredir- var ve (çoğunlukla) şikayetçi falan değilim
• herhangi bi şey yapma niyetinde de değilim ki yapıcak olsam çoktan yapardım
• ne var ki bazı bazı bunun fark edilmediğini hissediyorum. hani sanki sürekli ikaz edilmem ve "olmaz"ın hatırlatılması gerektiği düşünülüyomuş gibi bi tavır seziyorum.
• ve sinir oluyorum. çünkü daha önce pek çok defa söylediğim gibi, ben ilk seferinde anlayabiliyorum.
• bu kadar tekrar karşısında kendimi ego tatmini amacıyla kullanılmış gibi hissediyorum ki gerçekten hoş bi his değil. 
• öte yandan tamamen iyi niyetli de olabilir, bu da bi opsiyon.
• sonuç olarak bunu ilk ve muhtemelen son defa bu kadar net ifade ediyorum: hiç bi şey beklemiyorum. hiç bi zaman bi şey beklemedim zaten. 
• bi nevi kendi kendime yaşadığım bi süreç. kendim başladım, kendim yaşıyorum ve kendi kendime bitiricem. 
• bu açıdan, "personal" süreç için mükemmel bi etiket denebilir
• bu kadar kişisel bi şeyin huzursuzluk yaratması -eğer yaratıyosa- çok saçma
• dahası yok. bu.