bi arkadaş

uyumak istiyodu..
gerçekten tek isteği uyumak ve o kahrolası gerginliği üstünden atmaktı..
sürekli planlamaktan,
zamanı planlamaktan,
harcamalarını planlamaktan,
aktiviteleri planlamaktan,
geleceğini planlamaktan bıkmıştı..
her gün keyif almadığı şeyleri yapmaktan,
zorunluluklarından bıkmıştı..
herkesin onu desteklemesinden,
biz sana güveniyoruzlardan bıkmıştı,
canın sağolsunlardan da..
bitmeyen yorumlardan bıkmıştı,
gereksiz muhabbetlerden bıkmıştı,
mutsuz hayatlarına renk katmak için ondan medet umanlardan,
otobüste kitap okurken muhabbet etmeye çalışan yaşlı teyzeden,
kararsızlardan,
kararlarında sadece kendini düşünen bencillerden,
olduğundan farklı görünmeye çalışanlardan,
yan komşudan,
hatta kendinden bile bıkmıştı..
tek istediği kahrolası yatağına yatıp bi daha kalkmamaktı,
ama yapamazdı
çünkü planları da,
sorumlulukları da,
zorunlulukları da,
otobüsteki yaşlı teyze de,
benciller de,
yan komşu da,
o da gerçekten vardı.