ayrık ayrık

evime döndüm, arpamı suyumu verdiler, burdayım.
sabah metrobüs insanı oldum. güzel şeymiş ne yalan söyliyim şimdi de bi de zincirlikuyu'nun son durak olduğunu bilseydim keşke diyorum, durağı kaçırmıyım diye gözlerim yolda gitmeseydim bütün yolu.

okul yolu çok acılı, çok yokuş, çok.. bütün binalar birbirine çok uzak, hava çok sıcak falan filan.. önümüzdeki yaz sıfır beden bile olmuş olabilirim..

o değil de bölüm seminerlerine gittiğimizde çok fena moralim bozulmuştu.. amaa bugün resmen kendine geldim.. çocuklar, evet.. resmen tadından yenmiyolar.. mutluyuz.

boşuna gitmedik tabii seviyemizi ölçtüler.. gerçi sınav çok basitti, haddinden fazla basitti.. gerçi haddi ne bilmiyorum ama bu olmasa gerek.. ve yapmam gereken bi itiraf var. bize soru kağıdına yazmayın dedikleri hale unutup iki tane sorunun cevabını yazıverdim.. evet o bendim..

bi de diyorum ki şu dünyadaki huzursuzluk, savaş ve rakiplerin ayağını kaydırayım heleciliğin asıl sorumluları ayakkabı ve sütyenler.. iddia ediyorum ki hayatımızda ayakkabı ve sütyen olmasaydı daha şen, daha şakrak, daha sevgi dolu insanlar olurduk.. ama lanet olsun ki ikisine de ihtiyacımız var.

aylardır evde yatmaktan ve ulaşım ihtiyacımı odadan odaya yuvarlanarak gerçekliştirdiğimden mi yoksa gerçekten yorucu iki gün geçirdiğimden mi bilmiyorum ama sürekli uyumak istiyorum.. sadece istemiyorum, ihtiyacım var..

o değil de bugün gördüğüm reklam panosu -ki şu an yalan söylüyorum pano filan değil gayet kamyonumsu bi şeyin yan yüzeyiydi- "nası bi insanın elinden çıktı acaba bu?" sıralamasında yüzü yoğurda bulanmış sevimsiz küçük kızdan bile yukarılara yerleşti.. öyle bi külah reklamı afişi düşün ki üstünde devasa külahlar olsun.. ve külahlardan birinin içinde biri kız biri erkek iki çocuk olsun.. bunlar böyle itişir oynaşır modda olsun.. ve çocuğun kafasından çıkmış bi konuşma baloncuğunun içinde "külahıma anlat" yazsın.. işte öyle bir şey..