o yana da bu yana da salla, evir çevir kıvır çevir salla

resmen yorgunluktan ölmek üzereymişim gibi hissediyorum ama biri de çıkıp "naaptın da sanki yoruldun len übük!" dese vericek cevap bulamam. her neyse.

onun dışında bugün yazıcığımı gösterdim dergidekilere (avaz avaz (evet dergi diye bahsediyorum işte bu kadar kuulum puha)) güzel şeyler söylediler.. hoş şeyler tabii bunlar hep (haha bu da çok da umrumda değil zaten kuulluğu.. halbuki bu kadar kuul bi insan olmasaydım hissiyatlarımı "oha çok sevindim resmen, ağzım kapatasım gelmiyo mutluluktan.. artık hayatın bayram olması için insanların el ele tutuşmasına bile gerek yok bence" şeklinde ifade ederdim ama kuulum yapılcak bi şey yok.)

maddi anlamda sefilliğimin doruklara ulaştığı şu günde didik taraflarından gelen kocaman waffle da gerçekten günün en heyecan verici olaylarından biriydi. minnettarlığımı göstermem gerekiyodu bi şekilde. bu şekilde göstermeyi seçtim.

bi de annem duysa gözlerimi oyar muhtemelen ama kedilerden tiksinmeye başladım nerdeyse. ben en azından bi kaç sene alır bu noktaya gelmem diye tahmin ediyodum ama öyle sanıyorum ki dün üstüme sümküren kedi bu süreci biraz hızlandırdı.

o zaman bana lilly allen'ın allright, still'ini bulabilir misin aceba?