şu an duygusallıktan eser yok bünyemde

evime geldiğim yeni bi günün akşamında söylüyorum ki zaman zaman eve gelmek istemiyorum.
ev ortamının ne kadar kasıntı olduğunu anladım.
ve anneğm, babaaağm, gardaşım şeklinde sevgi dolu sayıklamalara girmediğim zamanlar dışında pek de bi çekiciliği yok açıkçası benim için.
nereye gittin, kaçta döndün, yatağını topla, neden bana yardım etmiyosun, kocaman kız oldun hala böylesin, sen beni hiç sevmiyosun, bıdı bıdı bik bik..


-ee sıkıldın mı yurttan?
+yöö, nalaka?
-ne biliyim sanki bıkmışsın gibi geldi. dönmiycek misin eve?
+aa hayır valla, keyfim çok yerinde hiç de eve dönmek gibi bi niyetim yok.


özgürlüğü tattım ulan!