resmen her acının tiryakisi oldum iki günde

it's the final darlan! (darlanmak gibi düşün. the final countdown melodisiyle seslendir)

iki gündür dert oldu içim dışım. karalar bağladım, acı görmekten mahvoldum resmen.
dün sınıfta hotel rwanda diye bi film izledik. şimdiye kadar izlediğim en dehşet verici şeylerden biri diyebilirim. hutular tutsiler derken içim dağlandı, hisli yanım kendini belli etti filan. derken geldim the boleyn inheritance olayına son noktayı koydum ki henry'nin hayvanlıkları malum. gözümün önünde kaç kadın eridi bitti, bilmem kaç kitapta kaç kişinin canına okudu hesabını tutamadım. diğer yandan norfolk düküne de kafam girsin, o da ayrı hayvan. her neyse ondan sonra oscar dedim, şu dedim bu dedim district 9 izledim. o allahtan acılı film değildi ama hisli yanları da yok değildi hani, yine de günün geri kalanına göre iyi bi finaldi.

sonra bugün derste precious'ı izledik ki o da ayrıca sinir bozucu bi film. tamamen çaresizlik hali. kızın renkli hayalleri bile acıtmaya başlıyo bi yerden sonra, izlerken bi insanın hayatı bu kadar kötü olamaz diyosun ama "o kadar kötü" hayatların olduğunu biliyosun da bi yandan. resmen insanı mahvediyo. peki ya bu kadarı yetti mi? yetmedi tabii ki. geldim a serious man'i izledim, az önce bitti o da. resmen gece gece darlandım, her yandan bastılar, bastılar, bastılar.