metalcilerin arasında yalnız bırakılmış bi emo hassaslığında ve ürkekliğinde yaşadım bütün haftasonumu

Cumartesi gününden şöyle bişiler kalmış bilgisayarın kenarında:

"Ebeveynlerimi kendimden nefret ettirmeyi başardım sonunda. Üstelik çok bi çaba harcamam da gerekmedi. Sadece uzun süredir kafamın içinde biriktirdiklerimi ortaya dökmem yeterli oldu bunun için. Elden bi şey gelmez. Birbirimizden farklıyız, hatta birbirimizin tam zıttıyız. Onların sevmedikleri özelliklerim benim en gurur duyduklarım, benim onlarda en sevmediklerim onların kendilerine en yakıştırdıkları. En sevdiğim iki şey birbirini sevmiyo bi nevi, bi zaman bi yerlerden fedakarlık etmek zorunda kalıcam. Bugün annemle babamı “Allahım bi canavar yarattık!” evresine getirerek aile tarafından fedakarlıklara başladım sayılır. Bi miktar (çokça) hayal kırıklığı yaşadılar bi anda benle ilgili. İlerleyen zamanlarda aramız daha da kötüleşicek ve bi raddeden sonra bu duruma dayanamayıp kendi istediklerimden fedakarlık etmeye başlicam. İnsanlar büyüdü sonunda diycek, asiliği geçti dicek. Ben yine mutlu olmamış olucam."

geçti ama şimdi. barıştık yani.

içimdeki emo.