i'll sleep when i'm dead gibi artizliklere girmeye hiç gerek yok

dün akşam saatlerinde kafam civarlarında kendini göstermekten çekinmeyen ağrının kendi kendine geçmeyeceğini anlayıp ağrı kesici almam sabahın 6'sını bulduğundan ve ses kontrolü konusunda oldukça başarısız ebeveynlere sahip olduğumdan (birisi telefon görüşmesi diğeri ütü yapıyodu. seks falan yok lütfen) hayatıma mutlu bi insan olarak devam etmem için almam gereken uyku sınırının çok altında kaldım ve çılgınlar gibi acıyan gözlerimden olduğu kadar öngörülemez aralıklarla açılıp her seferinde "aha şimdi çenem çıkacak" paniği yaşatan ağzımdan da aldığım güçle söylüyorum:

uyku çok mühim kenks.

işte o yüzden bugün bu blogda sadece uyku konuşuluyo. o kadar.