bi melek (!) düştü sanki

mümkün olan her fırsatta kendini oraya buraya atıp yaralanmayı adeta görev edinmişçesine büyük bi disiplinle gerçekleştiren şahsımın son aylarda okulun en kalabalık köşelerinde tökezleyip, yere yapışmaktan son anda kurtulmaktan daha şiddetli bi şeyler yaşamamış olması kitleler tarafından şaşkınlıkla karşılanıyodu.

neyseki az önce büyük bi coşkuyla tuvalete koşerken yere yapışıp, bu beklenen olayı insanların olmadığı bi ortamda atlattım. sağ bileğim kötü oldu acıyo baya tabii ama kırık değil korkma. kırılsa duramam çünkü (hehe)

o değil de bak şimdi mesela benim yakın zamanda sağ bacağımda oldukça hoş morluklar oluşucak diye tahmin ediyorum. her yanı yara bere içinde bi insanım o ayrı zaten de.. işte böyle salak salak izler neyin olunca oramda buramda ve insanlar nooldu diye sorduğunda düştüm diyince kendimi erkek arkadaşından/babasından/başka bişisinden dayak yemiş ve söyleyememiş kadınlar gibi hissediyorum. sanki karşımdakiler inanmıyo da içten içe "dayak yemiş belli, söyleyemiyo" diyomış gibi geliyo. halbuki yok yahu valla düştüm.