özledim galiba

ben dedem öldüğünde hiç ağlamadım.

insan küçükken daha realist yaklaşıyo sanırım her şeye.

hastaydı zaten, iyi değildi, olması gerekiyodu, oldu.

şimdi aradan kaç yıl geçti bilmiyorum 9, 10, belki 11

nereden geldiğini bilmediğim gözyaşları hücum ediyo gözlerime

inan nereden çıktı hiç bilmiyorum.

noldu yahu? diyolar

hiç öyle bi an kötü oldum diyorum.

aslında söylemek istediğim şey başka;

dedem bana balık kraker alırdı hep.

televizyon izlettirmediğinde çok kızardım,  

hatta bi keresinde sevdiğim bi kediyi eve sokmadığı için sinirimden ağlamıştım bile.

öyle çok şey hatırlamıyorum zaten

az biraz avluya çektiği otobüsü, 

koridordaki aynada saçını sakalını tarayışı

bi de namaz dönüşü getirdiği abur cuburlar.

en çok o zaman hissederdim sevildiğimi

poşetten çıkaracaklarını bekleyen torunlarının heyecanı ona da geçiyodu heralde 

bilmiyorum ama dedemi en güler yüzlü hatırladığım zamanlar torunlara abur cubur verme seremonileri.

ve o seremonilerin mütevazı demirbaşları balık krakerler.

ne zaman balık kraker görsem içim burulur zaten.