kedili kadın olucam ben yea

son iki sokağa çıkışımın küçük çaplı felaketlerle sonuçlanmasının ardından kendimi eve kapatma kararı aldım. maroon 5 akşamı gülerek anlatılabiliyo olsa da dünkü takside cüzdan düşürme vakasının bünyemde yarattığı yaralar kapanıcak gibi değil. thank god, taksici amcayla iletişebildik ve cüzdanımı her şeyiyle geri aldım ama kendisine bi daha ulaşmamın mümkün olmadığı, yeni kimlik, okul kartı, akbil zımbırtılarıyla uğraşmak zorunda kalacağım düşünceleriyle dolu o 9 saat kadar çok az şey örselemiştir şu ruhumu 20 yıllık hayatımda.

maroon 5 akşamında, lisede bi üst dönemimdeki "ben modellik yapıyorum yeaa" kızlarından birinin gece boyunca şahsıma içecek servisi yapıyo olmasından aldığım keyfi çok az şeyden aldım şimdiye kadar. içimdeki "uzun bacaklarınız olabilir canlarım ama onlarla ulaşmaya çalıştığınız insanlar halihazırda benim bi arada olduklarım olucaklar" canavarının yeniden can bulmasından pişmanlık duyduğumu söyleyemicem. arkadaş olmadığım çok güzel kızların aptal ve sığ oldukları yönündeki önyargılarımın bi zararını görmedim şunca yıldır.

o, bu değil de ben fenaladım yine a dostlar. kabuk bağlamış yarayı tekrar tekrar kanatma metaforuna başvurmayacağım elbet ama sonsuz bi döngünün içine girmiş gibi hissettiğim açık. hayrına biri çekip çıkarsın şuracıktan beni. nolur ya.

o değil de turne zamanı geldi. bi sonrasındaki hafta da taşoda falan. işte sevdiğimiz okul, işte sevdiğimiz bümk.

bu blog postun hemen sonrasında pek çok mail atıcam. keşke atmasam ama atıcam. mail atmaktan tiksiniyorum.

cihangir'deki herkesin kendinden çok memnun olması var bi de. inkar edilmesin.

ben kötü bi insan değilim. gerçekten bak. sadece ara ara kafam karışıyo, netleyemiyorum.

gittim.